Łuszczyca jest częstą dermatozą wieku dziecięcego. W populacji dziecięcej pierwsze objawy pojawiają się najczęściej między 7–10 rokiem życia. Najczęstszym czynnikiem wyzwalającym lub zaostrzającym przebieg choroby u dzieci są infekcje bakteryjne, w tym zakażenia górnych dróg oddechowych oraz wirusowe (opryszczka, ospa wietrzna, grypa). Bardzo ważnym czynnikiem zaostrzającym przebieg łuszczycy u dzieci jest stres. Najważniejszymi cechami klinicznymi odróżniającymi łuszczycę wieku dziecięcego od łuszczycy wieku dorosłego są: częstsze zajęcie skóry twarzy, małżowin usznych, okolic zgięciowych oraz występowanie łuszczycy wysiewnej. Ponadto zmianom skórnym u dzieci częściej towarzyszy świąd. Łuszczyca powoduje znaczne obniżenie jakości życia u dzieci oraz wysoki poziom stresu, zwiększa również ryzyko zachorowania na depresję, stany lękowe czy zaburzenia afektywne dwubiegunowe. Leczenie łuszczycy u dzieci, bez względu na postać kliniczną choroby czy jej stopień zaawansowania, wymaga indywidualnego podejścia do pacjenta i zaangażowania w proces leczenia lekarza, dziecka oraz jego rodziców. Większość dzieci z łuszczycą lekką do umiarkowanej jest skutecznie leczona wyłącznie miejscowo, stąd uważa się, że ta forma terapii jest leczeniem pierwszego rzutu w tej grupie pacjentów.